jezuuu. rozpadam się. nie chcę, nie mogę. przecież mam dla kogo żyć, kocham tak strasznie Ciebie i Was, niech mi ktoś pomoże, proszę.

Kocham Cię, tak bardzo!

boję się głośno mówić o uczuciach. największym błędem jest udawać, że to, co nas boli jest nam obojętne. zgubiłam swój świat, tak bardzo wątpię, odbicie w lustrze nic mi już nie mówi. pomóż mi, by było tak jak dawniej, tak cudownie, chociaż zwyczajnie,
proszę.

co ja teraz zrobię? ładnie się ubiorę, uczeszę, pomaluję i pójdę na imprezę.

kochanie o Ciebie będę walczył z katem

'to tylko krok by granice przekroczyć...' -ja swoją przekroczyłam. zdaję sobie w jakie dno wpadłam, ale nie umiem sobie z tym poradzić. tak strasznie mi wstyd, kiedy po raz kolejny robię to samo. a przecież przy poprzednim razie mówiłam: 'to ostatni raz, kończę z tym'. nie umiem, nie potrafię skończyć. wiem, że nic mi to nie daje, a tylko mnie niszczy. szkoda tylko, że wyrzuty sumienia przychodzą po fakcie. to wszystko, co tak zwani wszechwiedzący specjaliści piszą o tym w internecie, to jedna wielka bzdura, o tak.